“शासकको अन्त्य”

“कविता” /-हिमालचन्द्र

चाहे जो कोही होस् 
सत्ताको कुर्सीमा बसेपछि 
किन उसलाई घीन लाग्छ 
हिजोको आफ्नै अनुहारदेखि 
र गर्न खोज्छ आफ्नो मुहारको शासकीय सर्जरी?? 

शक्तिको बराण्डामा पाइला टेकेपछि 
कहाँनेर गडबडी हुन्छ 
उसको मस्तिष्कको मेमोरी चिप्समा 
र बिर्सन्छ शीतको ओत लागेर बिताएको रात 
अनि हेलिकप्टरमा निस्किन्छ
बाढीले बगाएको बस्तीको निरीक्षणमा? 

के खोट छ सिंहदरबारको पानीमा 
हिजो भोक प्यासलाई बेवास्ता गरेर 
महिनौँसम्म क्रान्तिको उकालो चढेको मानिस पनि 
जब पिउँछ सिंहदरबारको पानी 
तब जनताले मरुभूमि भएको घाँटी भिजाउने 
केही गाग्री पानी माग्दा 
किन गर्छ पानीजहाज उपहार दिने उडन्ते गफ??? 

कस्तो साउन्ड सिस्टम फिट गरिएको छ
बालुवाटारका भित्ताहरूमा 
जहाँ पुग्नासाथ प्रत्येक प्रधानमन्त्री 
कि त बहिरो हुन्छ
सुन्न चाहँदैन जनताका आँसुका सुस्केराहरू 
वा सुन्न सक्दैन आफ्नै बहुलट्टीपनको विरोधमा बोली 
अक्षरका ओठहरूमा लगाउन खोज्छ ताल्चा 
र जारी गर्छ आवाजविरुद्ध प्रतिबन्धको आदेश? 
केही त भयानक समस्या पक्कै हुनुपर्छ 
यो राज्यसत्ताको बङ्गलामा 

त्यस्तो हुँदैनथ्यो भने 
जनताको विश्वासको किरिया खाएको 
सुकुलमा सुतेर समानताको सपना देखेको
खुनी इतिहासले कुल्चिएर किचिमिची पारेका 
भूँइमान्छेका मनहरूमा जीवन भर्ने कसम खाएको
इमानको सफेदपोश मानिस नै किन नहोस् 
जब ऊ पुग्छ सत्ताको बार्दलीमा 
तब किन देख्दैनन् आँसु र पानीमा कुनै अन्तर??? 
कहाँ नेर फ्युज हुन्छ उसको विवेकको तार ???

 यिनै बुख्याँचाहरुको व्यवहारको गर्भबाट 
जन्मिएका छन् सङ्गिन सवालहरू

कहिलेसम्म भइरहन दिने
कथित लोकतन्त्रको तन्नामा
जनताको आत्मसम्मानमाथि निर्बाध बलात्कार ?? 
कहिलेसम्म हेरिरहने 
भोटको भर्याङ्ग चढेर
 जनताको टाउकोमाथि
 कुनै अमुक शासकले गरेको 
अश्लील नृत्यको तमासा ?

पढेको थिएँ कि
प्रत्येक चीजको अन्त्य हुन्छ 
तर कहिले हुन्छ 
प्रत्येक तन्त्र र शासनव्यवस्था परिवर्तन पछि पनि 
उस्तै मुकुन्डोधारी निर्लज्ज शासक जन्मिने
षड्यन्त्रकारी परम्पराको अन्त्य???